Geçenlerde okuduğum bir yazının başlığı dikkatimi çekti.Düşünmeden edemedim."Unutmak insanın çığlığıdır."Hayatımızda neleri unutuyoruz?Şarkılar bizi yaşanmışlıklara tekrar götürürken; sokaklar, caddeler bizi çağrışımlarıyla anılar denizinde boğmaya yeltenirken nasıl oluyor da bazı şeyleri unutuyoruz?Yaşadıklarımız, bunları yaşarken yanımızda olanlar, yaşadıklarımıza sebep olanlar nasıl oluyor da tekrar kafamızda beliriveriyor bir anda tek bir şarkıyla, tek bir mekanla, tek bir sözle?
Peki unutmak gerçekten insanın çığlığı mıdır?İçimizden attığımıza memnun olduğumuz bir duygu yoğunluğu mudur; içimizi kermiren anıların dayanılmazlığından doğan o sıkıntıdan kurtulmak mıdır? Eskiden beri "Yaptığın hatalardan ders almalısın." düşüncesinin dayatıldığı beynimiz unutarak rahata, huzura kavuşabilir mi?Belki pişmanlık değlidir eskiden yaşananlar; ama geçmişler herkesin çok da hatırlamak istemeyeceği anılarla doluyken, işin kolayına kaçıp unutmak mıdır atılacak doğru adım?
Unutmak insanı geçmişinden, iyi ya da kötü anıların yükünden serbest kılmaz mı; özgürleştirmez mi bir nevi?Peki bu durumda unutmamanın ve yaşananlardan ders almanın verdiği güven duygusu nereye kaybolur?Unutmak insanın çığlığı, herşeye yeniden başlaması, eteklerindeki taşları ortaya dökmesiyse tekrar aynı hataların yapılmayacağının, tekrar aynı pişmanlıkların yükünün taşınmayacağının kim söyleyebilir?Bunun güvencesini kim verebilir bize?
Bizi özgürleştiren, zincirlerimizi kıran ve bizi tekrar temiz bir sayfa açmaya iten "unutmak" nasıl oluyor da geri adım attırıyor insana?Yaşananların değerini hiçe sayıyor, yok sayıyor hataları, alınan hayat derslerini; tekrar tekrar öğrenmemizi sağlıyor belki de.
Karar vermek gerçekten zor; "unutmak" özgürleşmek midir,yoksa salaklık mıdır?Aklımızı, ruhumuzu serbest bırakmak mıdır yoksa yaşanmışlıkları bir kenara bırakıp tembelleşmek midir,yıllar boyu edinilen deneyimin çöpe atılması mıdır?
No comments:
Post a Comment