Hiç bir tütsü yakıp izlediniz mi dumanın aldığı şekilleri, kokusunu içinize çekip düşündünüz mü size neyi hatırlattığını? Hiç gecenin bir yarısı pencerenizi açıp, gecenin soğukluğunu içinizde hissedip kör karanlıkta belirginleşen yıldızlara baktınız mı, o yıldızlara daha önce kaç kere baktığınızı düşündünüz mü?Ya da siz hiç gece tek başınıza deniz kenarında uzun bir yürüyüş yaptınız mı yalın ayak?Ayağınız kumlar içinde, yer yer çarpan soğuk dalgalarla içinizin titredi mi?Hiç bir yolculuktan dönerken yola bakarak kulağınızdaki müzikle düşündünüz mü hayatınızı?Siz hiç hayal kurarken onun gerçekliğinde kaybolup varlığına inandınız mı kısa bir süre de olsa?
O kadar çok şey var ki yapmadığımız ama yapmak istediğimiz.O kadar çok hayalimiz var ki zihnimizin derinliklerinde.Bunlar sonradan hatırlanmayan anlar oluyor nedense, gereksiz kılınıyor beynimizce.Ama bunlar aslında öyle anlar oluyor ki insan kendiyle başbaşa kalıyor, düşünüyor istediklerini, yaşadıklarını, pişmanlıklarını, yaşamak isteyip de yaşayamadıklarını, mutlu anlarını, ağlamaktan nefes alamadığı zamanları...Düşünüyorsunuz ve aklınızın önüne geliyor o yaşananlar.Bu sefer siz sadece izleyicisiniz, rol almıyorsunuz oyunda.Gidişatı değiştirecek gücünüz yok, aklınıza geldiği anda izlemek durumunda kalıyorsunuz onları, durdurmak isteseniz de nafile.İşte o anda farklı bir dünyaya geçiş yapmış oluyorsunuz.Gözleriniz farklı bakıyor, beyniniz düşünceler içinde kaybolmuş. Bir boyut atlamışsınız gibi.Tek yaptığınız aklınızdaki melodiye, ritme ayak uydurmak oysa ki.Yalnızlığınızın içinde huzur bulmuşsunuz o elinizdeki kısıtlı zamanda.
Yanınızda kimin olmasını isterdiniz, neyi düşlerdiniz?Nasıl bir hayatı yaşamak isterdiniz?Aklıma geliyor anı yaşamak belki de bu demek.O anları yakalamak hayatta.Belki tebessümle, belki değil ama o anların tadını çıkarmak bu "anı yaşamak" dedikleri.Belki hatırlamazsınız sonradan ama istediğinizi yapmışsınızdır, içinizden geleni.Hiçbirşeyden pişman olmamak anı yaşamak, "tekrar yaşasam yine aynı hataları yapardım" demek, "yine aynı şekilde davranırdım insanlara" demek "anı yaşamak".Çünkü bir insanın içini parçalayabilecek en kötü şey yaptıklarından pişmanlık duymaktır.Yalnız kalmak, herkesin size sırt çevirmesi ya da aklınıza gelebilecek kötü bir çok şeyden daha kötü bu. Geri alamazsınız zamanı, içinizi kemirir yaptıklarınız ama değiştiremezsiniz olayların akışını ve işin kötüsü aklınıza girdi mi çıkmak bilmez bunlar, huzur bulamazsınız.İşte bu yüzden kendimi şanslı sayıyorum zaman zaman düşündüğümde.Belki istediklerime tam olarak sahip değilim ama pişmanlık duymuyorum ve hala içimde kalan ümitle anı yaşadığım zamanları anımsıyorum, sonra da gülümsüyorum.
