Kaybettiğim en önemli şey insanlara olan güvenimdi sanırım.Belki bu yüzden bu kadar korkuyorum yeniden başlamaya, herşeyi unutmaya, beynimde durduramadığım çağrışım ve düşüncelerin yarıimasına..Kaybedecek birşeyim yok diyorum kendime zaman zaman ama o kadar çok şey kaybettim ki şu son zamanlarda.Kendimi tekrar çıkmak bilmediğim bunalımlara sürüklemeye, tekrar şarkılarda kendimi bulmaya, tekrar durduramadığım gözyaşlarımın esiri olmaya dayanabilir miyim , buna gücüm var mı bilmiyorum.Gerçi insan isteyince herşey gücü yetiyor ama bilmiyorum.Tekrar birine güvenebilmek, tekrar birini düşünebilmek ve en önemlisi hayal kurabilmek korkutuyor.Tekrar aynı üzüntüleri yaşamak değil bu korkunun sebebi, bu sefer neyi kaybedeceğini bilememek.Herşeyin bir ömrü olduğu gibi bu kaybedilen şeylerin de bir ömrü var.Bir süre kaybedilen özgüven ve özsaygı ya da insanlara olan güven...
Herşey boş geliyordu bir zamanlar.Ama insan alışıyor herşeye.Boşluğa alışmak ve boşluk kavramının da bu sebepten kaybolması gibi herşey çok kolay.Herkesin güvenilmez ve yabancı olduğunu düşündüğünde çok kolay işliyor herşey.Çünkü kafana takmaya değer olup olmadığını düşünmeye başlıyorsun.İyi mi kötü mü yaptım diye düşünmeye başladığında ise cevap bulamaz hale geliyorsun.Sorgulama safhasını es geçip herşeyi olduğu gibi dinlemeye ve yaşamaya başlıyorsun.Sigaraların sayısı artarken, kendini müzikte kaybetmeyi alışkanlık haline getirmişken tam anlamıyla yanlız olmak en büyük isteğin haline geliyor.
Klişelerden uzak, kendinle başbaşa , huzurlu bir hayat...Yanan bir sigara gibi şekilden şekile giren düşüncelerim ve her saniye kendi olmaktan uzaklaşan ben..seninle beraber etraftaki hiçbirşeyi ve hiçbir düşünceyi, fikri düşünmeye değer görmeyen ve üzülmeyi ne olursa olsun reddeden bir vücud olmak tek isteğimdi...
