Zaman çok şey öğretiyor insana.Kimin samimi olup kimin olmadığını çok iyi anlayabiliyorum. İnsanları sürekli yargılamak, hayatlarında olan bitenleri bir dizi izler gibi gözlemlemek, onların kararlarını ciddiye almamak yerine önce biraz düşünmek gerekmez mi?Ağzımızdan çıkıcak o iki çift lafı önceden düşünsek daha iyi olmaz mı?
Zaman zaman sinirlerime hakim olamadığımı hissediyorum.İnsanları kıracağımdan susuyorum ya da başka şeyler düşünüyorum o an.Gözlerimi kapatıyorum ya da avcumu sıkıyorum ya da kafamdan geçirdiğim düşüncelerimi dinliyorum.Bazıları çok tutarsız artık, ne hareketleri birbirini tutuyor ne söyledikleri, ne tavırları.Güvenmiyorum işte.Öğrendiğim en önemli ve acı şey buydu sanırım..Hiçbirine kendimi ,gerçek"ben" i göstermek istemiyorum.Onlarla paylaşmak istemiyorum bazı şeyleri.Onlar dışarıdan gördüklerini "ben" sansınlar.Beni öyle bilsinler istiyorum.
Yine aynı şeyleri yaşatacaklar bana biliyorum.Yine sinirlenen kendini hırpalayan ben olacağım ve sonuç yine aynı olacak.Üstü kapanacak ve hiç yaşanmamış gibi bir süre sonra kimse hatırlamayacak bile.
Herkesin önem verdiği, üstünde çok düşündüğü bir konu vardır kafasında.Karşısına onu yargılayan, isteklerini ciddiye almayı bırakın dinlemeyen insanlar geldiği zaman üzülmeyi geçtim sinirleniyor insan.Eskiden yaşananlar tazeleniyor zihinlerde ve daha zorlaşıyor sanki.Alışıyorsun en kötü tarafı.Biraz hassas olun be kardeşim.Biraz ya...
No comments:
Post a Comment