Aklım almıyor bazen yaşadıklarımı ve öğrendiklerimi.Anlıyorum ki ben daha kendimi çözememişim nerde kaldı başkalarını çözmek.Kötü şeyler yaşadığımdan ya da çok üzgün olduğumdan değil bu yazdıklarım sadece şaşkınlığımdan.Kendime şaşırıyorum.
Kabullenmek istemiyorum bazı şeyleri.Yazdıklarımı okuyorum.Hiç değişmemişim yine aynı şeyleri düşünüyorum, aynı şeyleri hissediyorum ama bitmek tükenmek bilmeyen sabrımın sonuna yaklaştığımı hissediyorum.Düşünmek istemiyorum hayatımda vermek zorunda olduğum kararları.Hissizleşiyorum, uzaklaşıyorum.Şu anki ruh halimden uzaklaşıyorum ve derinlerde eski BEN oluyorum.Aslında uzun zamandır üstünü başka şeylerle kapattığım BEN.Alışkın olduğum, başa çıkmayı yıllardır düşe kalka öğrendiğim o BEN oluyorum yine.Gözlerini gözlerimde görmek o kadar uzak geliyor ki artık sanki bir hayalmişsin gibi.Vereceğim kararlardan korkuyorum.Biliyorum yanlış olacak belki ama yine seni seçiyorum.
Sanırım sadece hayal kurmak bana göre olan.Ya da şimdilik.O kadar özdeşleştirmişim ki zor geliyor.
No comments:
Post a Comment