Birini özlemek kadar insanın içini acıtan başka birşey yoktur heralde. Özlemek ve asla kavuşamamak. Bunu gördüm babamın gözlerinde birkaç gün önce. Boynunu hafifçe yana eğmiş masaya bakıyordu. Annesini ve babasını düşünüyordu, çocukluğunu...ya da babasının çok hasta olduğu o son dönemler aklına geliyordu.Resimlerindeki küçük çocuk olmuştu ve karşımda duruyordu. Kimseyi umursamıyordu o zaman. Üzüntüsünü acısını içinde yaşıyordu ama ilginç bir şekilde onu anladığımı biliyordum. Ev çok kalabalıktı. Herkesin başında örtüler, etrafta dualar dışında ses çıkmıyor... Babam hiçbirinin varlığından haberdar değildi sanki. Okunan dualarla huzur buluyordu, kendini tutuyordu ağlamamak için. İğneleyici sözleriyle zaman zaman bizi eğitmeye çalışan, bizi bir o kadar da güldüren ama en önemlisi bizi çok seven babamız kanadı kırık duruyordu, bakıyordu masaya, düşünüyordu, özlüyordu.Onu izledim. Onu bu halde görmenin beni bu kadar üzebileceğini düşünmemiştim.Sanki dayanacak hiçbirşeyim kalmamıştı bir anda.Kendimi çok yalnız hissettim ve babamın benim için ne kadar değerli olduğunu anladım bir kez daha. Başıma gelmemesi için dua ettim, ben olsam nasıl başa çıkardım düşünmek istemedim.Tam 1 yıl oldu dedemi kaybedeli.Nasıl geçti bu yıl bilmiyorum.Hiçbirimiz farkedemedik nasıl geçtiğini.Yine aynı günleri hatırladık, birbirimize sarıldık.
Babamı kenara çektim."Bir isteğin var mı baba?" dedim.Herşeyin onun istediği gibi olmasını istedim.Kendimi yerine koydum istemesem de.Herşey kafasında planladığı gibi olmalıydı."Teşekkür ederim kızım saol." dedi.Gözleri dolmuştu , daha fazla bakamadım yüzüne.Ağlamaya başlardım yoksa biliyorum.O da bakamadı ama anlamıştık birbirimizi.İnsanın hayatını kökten değiştirebilecek bir şey gibi geliyor bir yakınını kaybetmek.Dualarım hayatımın bu kökten değişimi yaşamaması üstüne.
Mehmet ÇELEBİ (13.02.2008)
No comments:
Post a Comment