ailem Atina'da...

Memleket ziyareti bunaltılarını yüksek dozda yeğen sevgisi ile atlatan ben, zevksiz konuları konuşmama kararı alarak kendime güzelce bir duvar ördüm. Eve dönüş yolunda zorlu bir sürecin beni beklediğinden bihaber, mutlu mesut hayallere dalmıştım. İşin doğrusu pek zorlu da değildi de bendeki sıkıntısı büyüktü. Evimize döneceğim, kocamı göreceğim, hava Ankara'daki gibi soğuk olmayacak vb gibi düşüncelerle mutlu olurken ; "Bavullar kaç kilo oldu" derdi ile endişelerim başladı. Annemi-babamı uçak tutacak mı? Sağlık sorunu çıkacak mı? Odalarında rahat edecekler mi? Yabancılarla nasıl anlaşacaklar? Yemekleri beğenecekler mi ? Yürümekten şikayet edecekler mi? Hava fazla sıcak olursa ne yapacağım? Her ebeveyn gibi fazla para harcamayı sevmeyen bünyelerine EUR harcamak nasıl etki yapacak? vb. bir sürü soru ile dönüş yoluna yakın - 1-2 günü kendime ve sanırsam onlara da zehir ettim.
Sonuç olarak geldiler, rahat ettiler, yediler -içtiler, gezdiler ve hiçbir sorun yaşanmadı. (Arada anlık patlamalarım dışında ki 15 gün aralıksız anne-baba ile yaşayınca bende arıza çıkabiliyor.) Onları bu kadar mutlu edebildiğim için çok sevindim. Her zaman onlar için istediğim şeyi yaptılar, gönüllerine göre gezdiler. Yorulduk, bazen birbirimize çattık ama çok güzel bir anı oldu.
Onları yıllardır yaz tatillerinde gelip gördüğüm yerleri göstermek, şu an yaşadığım evimi göstermek benim için çok farklı bir deneyimdi. Eminim onlar için de öyle olmuştur. Giderken üzüldüler bile o kadar söyleyeyim.
Tekrar bekliyorum canlarım. :)