Yalan...

Ne kadar çok yalan söylüyoruz kendimize, etrafımızdakilere...Sanki bir savunma mekanizması gibi her yolda bizi birer kurtarıcı edasıyla çekip alıyor, etkiliyor söylediklerimiz.Bir çok yerde rol yapıyoruz ya da rol yapmak durumunda kalıyoruz demiştim öncelerde ki yalan söylemek de bunun bir uzantısı şüphesiz. Etrafımızdakileri boşverin kendimize o kadar çok yalan söylüyoruz ki asıl acı olan bu belki de.
Kafamızdaki düşüncelerde basmakalıp varsayımlarımızla hareket ediyoruz çoğu zaman.Bir şeye inanıyoruz ve kendimizi inandırıyoruz.Belli bir süre sonra onun dışındaki herşey yanlış geliyor. Aslında gerçeğin o olmadığını derinlerde bir yerde görsek de inanmak istemiyoruz, sevmiyoruz çünkü ortaya çıkan sonucu.Biz de inanmaya devam ediyoruz, savunuyoruz etrafımızdakilere doğruluğunu.Ama zaman gösteriyor insana neyin doğru neyin yanlış olduğunu.Bilincinizin derinliklerinde saklı o gerçeği ortaya çıkarıyor yeri geldiğinde ama elinizdeki en değerli şeyle ödüyorsunuz bunun bedelini; zamanla.
Olumsuzluklar içinde kıvranarak ölmek gibi gelecek belki de kendine yalan söylememek , o kaçtığınız gerçeklerle yüzleşmek ;ama sizi o kadar derinden etkileyecek ki ,değiştirecek sizi tepeden tırnağa.Herşeyin temelinden başlamak gerekli belki de hayatı yoluna koyabilmek için.Basit düşünmek, dürüsst olmak.Hayat çok kötü,hayat çok acımasız muhabbetlerini yoksaymak bir yana insan ancak özeleştirisini yapabildiği anda büyümüş olur, işte o zaman acımasız olur herşey.
Rol yapmayı bırakırsınız.Bilincinizin derinliklerinde belki orada olduğunu bile bilmediğiniz düşünceler ile aydınlanırsınız birden.Yaşadığımdan gördüğümden bildiğimden değil bu yazdılarım.Ben de herkes gibiyim, inandıklarıma bağlı kör kütük ilerliyorum çizilmiş yolumda.Kendime yalan söylemekten vazgeçip, korkularımı yeniyorum arada sırada ama sonra eski halime dönüyorum, korkuyorum ve sahnedeki yerimi alıyorum...tekrar ve tekrar