Her şeyi aşırı dozda yaşadığımı farkediyorum bu aralar.Kapalı bir alandayım ve ordan çıkış yok.Sesler anlamsız, görüntüler bulanık geliyor zihminde dolandıkça, anlamlarını kaybediyorlar.Kafamı dağıtacak hiçbir şey bulamıyorum.Genelde işe yarayan şeyleri yapıyorum ama nafile...Benimle dalga geçer gibi kafamdan çıkmıyor beynimde yarışan düşüncelerim.Seni düşünüyorum, kendimi...
Zamanında aldığım yaraları düşünüyorum, ne kadar yol katettiğimi söylüyorum kendime; ki biliyorum eskisi gibi değilim artık ama en küçük bir olayda sanki o kadar zaman hiçbir ilerleme kaydetmemişim gibi hissediyorum.Laf kalabalığı yapıyorum, susmuyorum bir türlü. Kendimi anlatmaya çalışıyorum ama onu da beceremiyorum.Kelimelerim yarım kalıyor; ben gibi...Sonunda koca bir belirsizlik var; tıpkı sen gibi...
Ne yapmam gerek bilmiyorum, ama ileri gitmek yerine etrafıma boş baktığım, hiçbir şeyden zevk almadığım zamanlarıma geri dönüyormuş gibi hissediyorum.O duruma düşmek ne kadar kolaysa bir o kadar da zor çıkması biliyorum ama elimden bir şey gelmiyor.Susmuyorum, düşüncelerim paylaşılmak istiyor. Doğrulanmak istiyorum kendimden emin değil gibi.Sonumu düşünüyorum, ne yapacağımı kestirmeye çalışıyorum.
No comments:
Post a Comment