Planlar, hayaller demişken bahsetmekte yarar var sanırım. Şehir değiştirme planları içerisindeyim. Benden hiç de beklenmeyecek bir davranış olabilirdi bu birkaç sene önce. Ancak son iki senedir yaptıklarım ve yaşadıklarım bana bunu yapma cesaretini veriyor. Cesaretini veriyor demeyelim de, en azından bu düşünceyi "olası" kılıyor.
Haliyle ben hayal alemine dalıyorum tekrar. İlk defa tek başına yaşamanın vereceği mutluluğu ve bunun yanındaki zorlukları düşündükçe ( ruh halimi göz önünde bulundurun lütfen) zaman zaman heyecanlanmak, zaman zaman da korkmak suretiyle dalgalanıyorum.
Böyle diyorum "iki göz oda olsa, ama benim olsa. Ben onu bir güzel temizlerim, toplarım. Evime yemek alışverişi yaparım. Bir kere her şeyi bir kenara koy, kendime yemek yaparım istediğim gibi. Resimler asarım duvarlara.Akşam istediğim gibi bilgisayarımda takılırım. Yazı yazarım, müzik dinlerim, dizi izlerim."
Sabahları üşene üşene kahvaltı hazırlarım. Mesela işe geç kalmışımdır, söylenirim falan. Alelacele giyinip çıkarım evden. Trafik çok yoğundur.Anca işe varırım. Yoğun tempoda çalıştıktan sonra eve dönerim yorgun argın. Sonra bir bakmışım her yer her yerde. Ev, "çöp ev" olmuş. ( Bir dk. bu böyle değildi sanki, saptım biraz konudan ) Yok. ev, "çöp ev" falan olmaz.
Böyle hayaller içindeyim. Ama hayallerim için bir şeyler yapmam gerektiğini geç anlamam, bir tokat gibi yüzüme çarptı bir kaç ay önce. Önceden de biliyordum da işime gelmiyordu belki de. Şimdi harekete geçme zamanıdır... Kim tutar beni! ( Aslında o depresif yazıları yazan ben değilmişim, ya da "sıçtın mavisi" ni gören zavallı öğrenci misali son dakka golü atmak zorundaymışm mesela :P ) Dilemma.
Haliyle ben hayal alemine dalıyorum tekrar. İlk defa tek başına yaşamanın vereceği mutluluğu ve bunun yanındaki zorlukları düşündükçe ( ruh halimi göz önünde bulundurun lütfen) zaman zaman heyecanlanmak, zaman zaman da korkmak suretiyle dalgalanıyorum.
Böyle diyorum "iki göz oda olsa, ama benim olsa. Ben onu bir güzel temizlerim, toplarım. Evime yemek alışverişi yaparım. Bir kere her şeyi bir kenara koy, kendime yemek yaparım istediğim gibi. Resimler asarım duvarlara.Akşam istediğim gibi bilgisayarımda takılırım. Yazı yazarım, müzik dinlerim, dizi izlerim."
Sabahları üşene üşene kahvaltı hazırlarım. Mesela işe geç kalmışımdır, söylenirim falan. Alelacele giyinip çıkarım evden. Trafik çok yoğundur.Anca işe varırım. Yoğun tempoda çalıştıktan sonra eve dönerim yorgun argın. Sonra bir bakmışım her yer her yerde. Ev, "çöp ev" olmuş. ( Bir dk. bu böyle değildi sanki, saptım biraz konudan ) Yok. ev, "çöp ev" falan olmaz.
Böyle hayaller içindeyim. Ama hayallerim için bir şeyler yapmam gerektiğini geç anlamam, bir tokat gibi yüzüme çarptı bir kaç ay önce. Önceden de biliyordum da işime gelmiyordu belki de. Şimdi harekete geçme zamanıdır... Kim tutar beni! ( Aslında o depresif yazıları yazan ben değilmişim, ya da "sıçtın mavisi" ni gören zavallı öğrenci misali son dakka golü atmak zorundaymışm mesela :P ) Dilemma.
No comments:
Post a Comment