Abisi huysuzluğumu bir tarafa koy (PMS sağolsun), yemek yemek en büyük zevklerimden biri haline geldi şu son 2 ayda falan. Farkı da görüyorum (bildiğin genişliyorum enine) ama böyle bir şey olamaz, nasıl mutlu oluyorum yemek yerken.
İştekiler, evdekiler her zaman "ye kızım, sen zayıfsın" ya da "kızım senin boyun var sonuçta" kandırmalarıyla bana yemek yedirmişlerdir. Ama bu sefer işin rengi değişti. Ben yemek yemek istiyordum deliler gibi. Ekmeği yemeğe banmayan ben, "bugün 2 ekmek yiyeceğim, 3 değil" falan gibi hesaplara girmeye başlayınca, yani alışkanlıkları değiştirmeye başlayınca; Ee tabi vücutta ona göre adapte oluyor. simitler çıkıyor, hafif sevimsiz bir göbek falan. rezalet!
Geçen gün yaptığımızı anlatıyorum.Öğlen yemek yemişiz, işteyiz. İnsan gibi yedik, burada bir şey yok ama öğleden sonra karnımız nasıl acıktı. Normalde 6'da çıkıyoruz. 5 buçukta dayanamadık döner kebap istedik. Yani o kadar mı öldün!! Yarım saat sonra çıkacaksın, sonra eve gidip yemek yiyeceksin.Bekle, di mi?
Neyse eve gidince bir şey yememeler falan, " yok ben yedim annecim". Gece yine bir acıkma hissidir ki, sanki hayatımda hiç yemek yememişim gibi. Bu arada hiç konuşmuyoruz, çünkü ikimiz de biliyoruz ki yine yiyoruz, yine yiyeceğiz.:P
NEYYYSE! Gel gelelim bugüne.
Bugün diyetimizin 1. haftasını doldurduk.Başta çok sıkıntı çektim, adapte olamadım.Moralim bozuldu bildiğin, yüzüm gülmedi ya.Var mı böyle bir şey.Tabi bu arada iletişimi koparmıyoruz, aynı hisleri paylaştığımızdan, sürekli mesaj atmalar, birbirimizi gaza getirmeler falan.Bir de bunun üstüne PMS koy. Evlere şenlik bir durum var yani anlayacağın.
No comments:
Post a Comment